Nikki Trip: ‘Voor succes is leeftijdsdiversiteit belangrijker dan vlieguren’

Jaarsma: Bij het zorgverzekeraarsmodel zeg je ook dat iedereen moet kunnen kiezen naar welk fonds hij gaat. Zie je dat in de pensioenwereld ook gebeuren? Trip: Ik ben daar nog niet helemaal over uit, maar het idee dat je nu verplicht bij een bepaald pensioenfonds zit en verplicht in bepaalde dingen moet investeren… Ik ben bijvoorbeeld veganistisch, maar ik heb geen invloed of mijn fonds in de bio-industrie investeert of niet. Ik zou heel graag willen dat ik dat ergens kon aangeven, maar dat kan nu nog niet. Verder begrijp ik ook goed dat mensen het moeilijk vinden dat we niet een democratisch systeem hebben voor iets waar je één dag per week voor werkt. Dus dat we dat beter moeten uitleggen, dat moeten we nu doen. En dat de VO’s niet representatief zijn, terwijl daar het enige beetje inspraak is dat deelnemers kunnen hebben. Dat vind ik lastig. Dat zou ik wel verbeterd willen zien. Jaarsma: Vanwaar jouw interesse in pensioenfondsen? Trip: Nou, per ongeluk, het was niet de bedoeling. Ik denk dat we het erover eens kunnen zijn dat pensioen niet een heel sexy onderwerp is en dat er weinig jonge mensen zijn die zeggen ‘ik wil later in de pensioensector werken’. Ook ik zou drie jaar geleden gezegd hebben dat ik niet zou wéten waarom ik dit zou doen. Ik had er zó weinig mee dat ik er niet eens een mening over had. Maar voor mijn bachelorscriptie ging mijn eerste onderzoek niet door en toen heb ik een hoogleraar gevonden, professor doctor Harry Hummels, die vanuit de Goldschmeding Foundation een groot onderzoek deed naar de maatschappelijke rol van pensioenfondsen. ‘Je mag bij mij komen afstuderen, maar het gaat wel over pensioen’, zei hij. ‘Weet je daar iets van?’ Nou, daar wist ik helemaal niks van, maar ik wilde wel heel graag afstuderen. Zo ben ik de pensioensector ingerold. Ik heb onderzoek gedaan naar de rol van generatie Y - de millenials, dus de generatie boven mijn generatie Z - als werknemer en deelnemer in de pensioensector. Dat was een heel breed onderzoek, want zoveel onderzoek was er niet naar jongeren in de pensioensector. Nog steeds niet trouwens. Toen mocht ik allerlei mensen interviewen, sprak bestuurders, mocht de minister interviewen. Zo hoorde ik allerlei heel mooie verhalen en toen besefte ik ‘dat pensioen, dat is wel heel interessant en heel groot. Gek dat niemand er mee bezig is – en vooral zouden meer jongeren ermee bezig moeten zijn.’ Maar om me heen kijkend zag ik geen enkele jongere bestuurder. Zo ben ik er ingerold.

Jaarsma: Jij bent de meest enthousiaste jongere die ik ben tegengekomen, maar hoe krijgen we daar nog tien of twintig van? Trip: Goeie vraag. Ik denk dat we ook akkoord moeten gaan met het feit dat veel jongeren dit nooit belangrijk gaan vinden. Dat is ook niet heel erg. Maar je hebt er wel een paar nodig voor die representatie. De sector kunnen we aantrekkelijker maken met een netwerk zoals JIIP, dat is heel belangrijk om er meer sjeu aan te geven. Zo laten we zien dat er nog meer jongeren in werken, dat je niet de enige bent. Ook laten zien wat je kunt bereiken; dat je voor je dertigste al bestuurder kunt worden. Dat moeten we uitlichten. Ik denk dat dat heel bijzonder is. Ik geloof heel erg in de uitspraak ‘Je kunt niet worden wat je niet ziet’. Dus als je geen jonge vrouwen als bestuurder ziet, dan is het heel moeilijk om jezelf dat voor te stellen. Want je hebt geen voorbeeld van iemand die dat gelukt is. Dat laten we natuurlijk zien op een manier die jongeren aanspreekt. Dus niet op Facebook, want daar zitten alleen onze ouders nog op. Maar wel bijvoorbeeld op Instagram of LinkedIn – maar dan op een goeie manier. Dat zou heel erg helpen. En dat PensioenLab Academie bestaat – en doet wat ze doen. Jaarsma: Nou spreek ik ook wel eens mensen die stellen dat je wel flink wat ‘vlieguren’ moet hebben, als je aan de slag gaat als pensioenfondsbestuurder. En dat hebben jongeren niet. Trip: Dat is waar, maar welke definitie kies je? Je kunt niet aan mij vragen ‘heb twintig jaar bestuurservaring’ want ik besta pas 26 jaar. Maar er zit wel een groot verschil tussen nul en twee; met een beetje ervaring heb je al begrip van de basis. Op dit moment ben ik bijvoorbeeld via de PensioenLab Academie bezig met een best intensief traineeship van meer dan een dag per week (naast haar reguliere baan als Specialist Duurzaamheid bij AF Advisors, red.) dat is evenveel als sommige andere pensioenfondsbestuurders bezig zijn met hun baan – dus ik heb een jaar ervaring. Ik heb nog geen eindverantwoordelijkheid, ik heb nog geen officiële zetel, maar ik denk dat het al een heel groot verschil is tussen Nikki een jaar geleden en Nikki nu. Ja, veel jaren ervaring is heel belangrijk, maar niet het allerbelangrijkste. Leeftijdsdiversiteit is een veel belangrijkere indicator dan vlieguren, voor het succes van een organisatie, blijkt uit onderzoek van PwC. Vergelijk dat met zes bestuurders die allemaal ongeveer van dezelfde leeftijd zijn, dezelfde ervaring hebben, in dezelfde tijd zijn opgegroeid, dezelfde opleiding – een zevende persoon die dat ook allemaal heeft, voegt daar bijzonder weinig aan toe. Vul die plaats dan in met iemand die een ander profiel heeft. Dat voegt véél meer toe!